ฉากCut[JAEDO]Uncontrollable Heart[CHAPTER16]

ริมฝีปากอิ่มถูกประกบอย่างแรงและไม่ทันตั้งตัว ร่างบางถูกดันเข้าหาผนังห้องน้ำและไม่สามารถดิ้นหนีจากร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้เขาไม่ต่างไปจากกำแพงหรือปราการแข็งแกร่งที่กว้างกั้นไม่ให้โดยองขัดขืนใดๆ

“อือ... อื้อออ ”

ไม่ว่าจะดิ้นหนีด้วยทางใดก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ แขนทั้งสองข้างของโดยองถูกจับตึงเข้าหาผนัง แม้รสจูบของเขาจะทั้งเร่าร้อน แต่ก็แฝงไปด้วยความรุนแรง คุณแจฮยอนไม่เคยรุนแรงกับเขาซักครั้ง โดยองไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อนและจอง แจฮยอนในตอนนี้ สำหรับโดยองแล้วหน้ากลัวเหลือเกิน

ยิ่งปฏิเสธเขายิ่งรุกราน แจฮยอนละริมฝีปากมายังซอกคอขาวใต้สาบเสื้อนักศึกษาตัวบ้าง เขากระชากมันออกด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแรงจนเม็ดกระดุมหลุดกระเด็นกระจัดกระจาย ในคราแรกแจฮยอนเพียงจะคุยกับโดยองดีๆ แต่ด้วยความดื้อของโดยองที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆมันชวนให้เขารู้สึกโมโห คำพูดของเขากลายเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายสำหรับโดยองไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“อ๊ะ ปล่อย ผมเจ็บ!”

โดยองร้องเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงดูดที่คอที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บ แจฮยอนไม่อ่อนโยนในทุกการกระทำอย่างที่เคยเป็น เขาแหวกชายเสื้อนักศึกษาออกจากกันก่อนจะก้มลงมาหายอดอกทั้งสองข้างแล้วละเลียดชิมเม็ดเชอร์รี่สีหวานช้าราวกับนั่นคือสิ่งที่โปรดปราณ

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อถูกปลุกปั้นแรงอารมณ์ เหมือนกันในหัวสมองค่ายๆถูกยาพิษร้ายแรงทำลาย มือหนาจึงค่อยๆเคลื่อนมายังบริเวณช่วงล่างก่อนจะค่อยๆถอดเข็มขัดและกางเกงของโดยองออกไปจากเรียวขา เมื่อท่อนล่างเกือบจะเปลือยเปล่าและสัมผัสกับความเย็นเฉียบของอากาศ โดยองก็สะดุ้งขึ้นมาเหมือนถูกเรียกสติ เขาผลักร่างตรงหน้าออกทันที ก่อนจะพยายามก้มลงไปหยิบกางเกงขึ้นมาสวม แต่แจฮยอนกอดดึงเขาเข้ามากอดไว้แน่น

“ปล่อยผมนะ ผมจะไม่ยอมให้คุณทำอะไรผมทั้งนั้น”

ที่นี่คือบริษัทและในห้องน้ำที่บริษัท อย่างน้อยเขาควรจะคิดหน่อยไม่ใช่หรือไงว่าถ้ามีใครมาได้ยินเข้า ทั้งโดยองและตัวแจฮยอนเองอาจจะเดือดร้อนได้ อีกอย่างเขาเป็นคนบอกให้โดยองเลิกรู้สึก และปฏิเสธทุกอย่างที่เขามีและรู้สึกด้วย เขาและคุณแจฮยอนเองก็ไม่ควรที่จะมีความเกี่ยวข้องในความสัมพันธ์ใดๆมากกว่าที่ควรจะเป็นไม่ใช่หรือไง โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้...

“อ๊ะ! คุณ!”

แจฮยอนปิดฝาชักโครก ก่อนจะนั่งลงไป ดึงร่างบอบบางที่เกือบจะเปลือยท่อนล่างลงมานั่งค่อมบนตัก  ท่าทางแบบนี้มันดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ โดยองยังกำชายสูทของเขาแน่นด้วยใบหน้าที่เห่อร้อน เมื่อแจฮยอนเคลื่อนใบหน้ามากระซิบเบาๆที่ใบหูขาว

“ที่ทำแบบนี้เพราะว่าฉันจะลงโทษเด็กดื้อ”

แจฮยอนว่าพร้อมกอดเอวบางเข้ามาแนบแน่นจ้องดวงตากลมที่ไหวระริกจากด้านล่าง โดยองเม้มปากอีกครั้งก่อนจะเอ่ยตอบกลับ

“แต่ว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด..”

“เธอผิด เพราะเธอไม่ยอมเชื่อฟังคำพูดของเขา”

“แต่ว่ามันไม่มีอะไรเสียหายเลยซักนิด”

“ก็นี่อย่างไรล่ะที่เธอไม่เชื่อฉัน..”

“อือ...”

คราวนี้แจฮยอนอย่างอ่อนโยนลง เขาประกบริมฝีปากบวมเจ่อจากจูบร้อนแรงในคราแรกอีกครั้งโดยองหลับตาพริ้มรับรสจูบแสนนุ่มนวลที่ทำให้เขาตกหลุมพลางเสียทุกครั้ง มือหนาที่ว่างพยายามถอดกางเกงชั้นในของร่างบางให้ไปกองที่พื้นห้องน้ำอย่างใจเย็นโดยที่ผู้ถูกกระทำไม่รู้ตัวเพราะถูกมอมเมาด้วยรสจูบ

เมื่อปราการด่านสุดท้ายถูกโยนออกไปจนกลายเป็นเศษผ้า แจฮยอนจึงจัดเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของโดยองที่กระดุมถูกกระชากหลุดเกือบหล่นให้คาอยู่ที่ไหล่ทั้งสองข้าง แจฮยอนมองเรือนร่างบอบบางตรงหน้าเขาที่เปรียบเสมือนศิลปะงดงามด้วยความหลงใหล เขาจูบเบาๆตั้งแต่ไหปลาร้าสวย ไล่ลงมาพร้อมแต่งแต้มร่องรอยสีกุหลาบเพิ่มความยั่วเย้าให้ร่างบางของคนที่นั่งครอมอยู่บนหน้าตัก

“ทำไมคุณถึงไม่ให้ผมยุ่งกับพวกเค้า”

“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เหตุผลเอง..”

“แต่..อื้อ...”

น้ำเสียงหวานที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยข้อสงสัยถูกริดรอดให้หยุดลงอีกครั้ง เมื่อแจฮยอนแนบริมฝากของเขาลงมา แจฮยอนรั้งท้ายทอยของโดยองเอาไว้เพื่อให้ใบหน้า ริมฝีปากของเขาและร่างบางแนบแน่นยิ่งขึ้น ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่าง ปลดเข็มขัดกางเกงของตนออกและดึงกางเกงพร้อมอันเดอร์แวร์ออกจากเอวช้าๆ

ฝ่ามือหนาจับท่อนกลางลำตัวรูดขึ้นลงช้าๆ จนเริ่มขยายตัวและแข็งขืนพร้อมจะใช้งาน แจฮยอนยกร่างของโดยองในขณะที่ยังป้อนจูบให้เจ้ากระต่ายน้อยผู้ไม่ประสา เขาจับแท่งกายที่แข็งตัวเต็มที่จ่อที่ปากช่องทางปิดสนิท ก่อนจะค่อยกดเข้าไปช้าๆ

“อ๊ะ!! โอ๊ยย!! เจ็บ”

“อืม...ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้ด้วยกันนานพอสมควรสินะ ตรงนั้นของเธอมันถึงแน่นแบบนี้”

แจฮยอนเอ่ยเสียงแหบพร่าริมใบหูของโดยอง พยายามดันแท่งกายใหญ่ของตนเองเข้าไปให้สุด ในขณะที่โดยองเริ่มร้องด้วยความเจ็บปวด  ยิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งเจ็บ..

“ของฉันมันคิดถึงเธอมากเลยรู้มั้ย โดยองอ่า..”

ความคิดถึงที่ว่าค่อยๆแทรกเข้ามาจนสุดและถูกแช่เอาไว้อย่างนั้น จนร่างกายโดยองปรับตัวและเริ่มเคยชินขึ้นมาบ้าง โดยองโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้ยึดมั่น ก่อนที่คนด้านล่างจะส่งแรงกระแทกเข้ามา

“อ..อ๊ะ..อ๊ะ”

โดยองร้องครวญครางออกมา แจฮยอนรู้จักร่างกายของเขาเป็นอย่างดี ยิ่งตอนที่เขากระแทกโดนจุดกระสัน โดยองยิ่งไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้อยู่ เพราะร่างกายของเขาเองก็คิดถึงคุณแจฮยอนไม่น้อยเช่นเดียวกัน

“อ๊า..ค..คุณแจฮยอน... ผม.. อือ..อ๊ะ!! ตรงนั้น”

“ตรงนี้เหรอ”

แจฮยอนแกล้งเอ่ยถาม ใบหน้าหวานแดงซ่านมายันใบหูพยักหน้ารับเบาๆด้วยความเขินอาย แต่แล้วกิจกรรมที่ทำอยู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงคนเดินเข้ามา...

โดยองตาโตรีบใช้มือทั้งสองข้างปิดปากตัวเอง เพราะของแจฮยอนยังคาอยู่ในร่างกายของเขาและเขายังขยับมันอยู่ตลอดเวลา ถ้าหากเสียงของเขาเล็ดลอดออกไปมันต้องแย่แน่ๆ

ใจของโดยองตอนนี้เต้นถี่รัวเพราะเสียงคนที่คุยกันด้านนอกเป็นเสียงที่เขาจำได้ว่าคือรุ่นพี่ซอกมิน และรุ่นพี่อีกคนที่อยู่ฝ่ายการตลาดเช่นกัน..แม้ว่าพวกเขานั้นจะไม่ได้คุยกันดังมากแต่มันก็ดังมากพอที่จะให้คนที่อยู่ในห้องน้ำด้วยกันสองคนได้ยิน

“เออนี่ซอกมิน สรุปแล้วน้องโดยองน่ะ เค้าเป็นเด็กของท่านประธานจริงหรือเปล่าวะ”

ทุกการกระทำในห้องน้ำทั้งแจฮยอนและโดยองต่างหยุดลง ทั้งสองคนนิ่งเงียบเลือกที่จะฝั่งสองคนข้างนอกที่กำลังเอ่ยถึงโดยอง...

ยิ่งเจ้าของชื่ออย่างโดยองแล้วยิ่งตั้งใจฟังด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัว..

“เรื่องนี้กูไม่รู้นะ แต่คิดว่าน่าจะไม่ว่ะ เห็นพี่ซอนยองบอกว่าเป็นเด็กที่ท่านประธานอุปการะและดูแลส่งเสียให้เรียน”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วนี่มึงยังคิดจะเก็บแต้มเด็กในความดูแลท่านประธานอยู่

หรือเปล่า”

“แน่นอนอยู่แล้ว..”

“!!!!!”

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยของคนที่อยู่ภายนอกทำให้โดยองรู้สึกใจเสียกับความคิดข้างในลึกๆที่โดยองไม่สามารถอ่านพวกเขาออกในตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่คิด..ว่ามันจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ

“ดีๆนะมึง ถ้าท่านประธานรู้ขึ้นมาล่ะ”

“ก็แค่เด็กในความดูแลป่ะวะ อีกอย่างตัวเลือกท่านประธานน่ะเยอะจะตายกูว่าคงไม่คิดอะไรกับเด็กอายุเท่านั้นหรอก อีกอย่างน้องเขาก็ดูเหมือนจะรู้สึกกับกูนะ หรือไม่ก็อาจจะอยากโดนอยู่แล้วก็ได้”

“แต่ถ้าดี ก็อย่าลืมส่งต่อให้เพื่อนด้วยนะ อย่าลืมกูๆ”

“เออ ไม่ลืมหรอก แต่ขอนานๆหน่อยนะคนนี้ น่ารักแบบนี้เสป็คกูว่ะ”

สิ้นเสียงของคนสองคนสนทนากัน เสียงฝีเท้าก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องน้ำจนเสียงที่ได้ยินชัดขึ้น กลายเป็นไม่ได้ยินอะไรใดๆ

โดยองคลายฝ่ามือจากที่ปิดปากของตัวเองไว้ ก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลพรากออกมาทันที

“ฮึก....”

“ไม่ต้องร้อง..”

โดยองเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แจฮยอนดึงของเขาออกจากร่างกาย อาจเพราะตอนนี้เขาเองก็คงหมดอารมณ์ที่จะทำเรื่องอย่างว่าอีกต่อไป รวมถึงโดยองเองก็เช่นกัน

แจฮยอนเกลี่ยนิ้วโป้งไล่เช็ดน้ำตาของคิม โดยอง สิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดออกอย่างนุ่มนวล เพราะเขารู้ รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไร อีกทั้งยังมีเรื่องพูดกันมากมายในบริษัทว่าพวกฝ่ายการตลาดมักชอบเก็บแต้มในการคบหากับฝ่ายอื่นๆ นี่คงจะเห็นว่าโดยองเป็นเด็กฝึกงานจึงคิดจะทำแบบนั้นเช่นกัน

โดยองโอบกอดลำคอเขาอีกครั้งก่อนจะฟุบใบหน้าลงที่บ่ากว้างปล่อยให้น้ำตารินไหล เขาไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างที่ซอกมินกำลังคิด แต่โดยองเพียงแค่เสียใจที่ความคิดของเขานั้นไม่เป็นอย่างที่คิดซักนิด โดยองเคารพรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยทุกคน แต่คนพวกนั้นกลับมองเขาในทางแบบนั้นและไม่เคยมีความรู้สึกจะอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ พวกเขาเพียงสนเรื่องอย่างว่า

และสิ่งที่โดยองเสียใจที่สุดคือเขาไม่เชื่อฟังสิ่งที่แจฮยอนพูด เขาพูดเพราะเขารู้และเขาหวังดี แต่โดยองกับทำตัวแย่ๆใส่

“คุณแจฮยอน ผมขอโทษ ฮึก.. ขอโทษนะครับ ”

“ไม่เป็นไร.. ไม่ต้องร้องนะเด็กดี”

อย่าลืมกลับไปคอมเม้นที่Dek-dให้ด้วยนะคะ ;;;____;;;